ادب خویش را هیچگاه فرو مگذار ، با وجود آنکه مورد ریشخند باشی. حکیم ارد بزرگ

داستانک

 انوری
انوری » دیوان اشعار » غزلیات
 

بدرود شب دوش که چون ماه برآمد

ناخوانده نگارم ز در حجره درآمد

زیر و زبر از غایت مستی و چو بنشست

مجلس همه از ولوله زیر و زبر آمد

نقلم همه شد شکر و بادام که آن بت

با چشم چو بادام و لب چون شکر آمد

زان قد چو شاخ سمن و روی چو گلبرگ

صد شاخ نشاطم چو درآمد به بر آمد

از خجلت رویش به دهان تیره فروشد

هر ماه که دوش از افق جام برآمد

بودیم به هم درشده با قامت موزون

وان قامت موزون ز قیامت بتر آمد

ما بی‌سر و سامان ز خرابی و زمانه

فریاد همی کرد که شبتان به سر آمد

شب روز شود بعد نسیم سحر و دوش

شد روز دلم شب چو نسیم سحر آمد
 
جملات آموزنده


انوری » دیوان اشعار » غزلیات
 

زلفت چو به دلبری درآمد

بس کس که ز جان و دل برآمد

هم رایت خوشدلی نگون شد

هم دولت بی‌غمی سر آمد

دل گم نشود در آنچنان زلف

کز فتنه جهان به هم برآمد

کاندیشه به حلقه‌ایش درشد

کم گشت و چو حلقه بر در آمد

چشم سیه سپید کارت

در کار چنان سیه‌گر آمد

کز کبر به دست التفاتش

پهلوی زمانه لاغر آمد

چنان حذر من از غم تو

آوخ که غم تو بهتر آمد

در موکب ترکتاز غمزه‌ت

بشکست در دل و درآمد

بی‌رنگ رخ تو چون برد حسن

ماه آمد و در برابر آمد

هر خط که خریطه‌دار او داشت

در حسن همه مزور آمد

حسن تو چو شعر انوری نیز

گویی به مزاج دیگر آمد

انوری » دیوان اشعار » غزلیات
 

مرا تاثیر عشقت بر دل آمد

همه دعوی عقلم باطل آمد

دلم بردی به جانم قصد کردی

مرا این واقعه بس مشکل آمد

ز دل نالم ز روی تو چه نالم

برویم هرچه آید زین دل آمد

حساب وصل با عشقت بکردم

مرا صد ساله محنت فاضل آمد

مرا زلفت عمل فرمود در عشق

همه درد دلم زو حاصل آمد

همه روی زمین یاری گزیدم

ولیکن در وفا سنگین‌دل آمد

عکس حکیم ارد بزرگ

 انوری

انوری » دیوان اشعار » غزلیات
 

با روی دلفروزت سامان بنمی‌ماند

با زلف جهان‌سوزت ایمان بنمی‌ماند

در ناحیت دلها با عشق تو شد والی

جز شحنهٔ عشقت را فرمان بنمی‌ماند

زین دست عمل کاکنون آورد غم عشقت

آن کیست که در عشقت حیران بنمی‌ماند

در حقهٔ جان بردم غم تا بنداند کس

هرچند همی کوشم پنهان بنمی‌ماند
 

سخنان بزرگان همراه با عکس

کسانی که پیوسته از دشمن خویش یاد می کنند ، نادانسته ، او را بزرگ و بزرگتر می کنند .  حکیم ارد بزرگ


دشمنی ، به آدمی این زمان را می دهد که توانایی های خویش را باز شناسد .  حکیم ارد بزرگ


بدخو ، زندگی اش کوتاه است . حکیم ارد بزرگ


آنکه همسایه مرگ است ، از چیزی نمی هراسد . حکیم ارد بزرگ


خرد ، ابزار توانایست . حکیم ارد بزرگ


مردم آدم های صبور و یا ساکت را با ادب می نامند ، حال آنکه خموشی و صبوری سنجشی درست برای با ادب دانستن نیست . حکیم ارد بزرگ


 ادب خویش را هیچگاه فرو مگذار ، با وجود آنکه مورد ریشخند باشی. حکیم ارد بزرگ


خردمندان را می توان به سادگی از میان برداشت ، اما هیچ سیلابی ، توان نیستی اندیشه آنها را ندارد . حکیم ارد بزرگ


بسیاری از جنگ ها ، بازتاب نا آگاهی است  . حکیم ارد بزرگ